Kalligrafie: Langzaam schrijven, langzaam leren

Ik ben het afgelopen jaar wekelijks bezig geweest met het oefenen van kalligrafie.

In het begin schreef ik gewoon alles op wat in me opkwam, een soort écriture automatique. Omdat kalligrafisch schrijven zo traag gaat, had ik tijd om na te denken over het volgende woord of de volgende zin. Al snel merkte ik echter dat ik meer aandacht had voor de inhoud dan voor de vorm.

Daarom schakelde ik over op het overschrijven van bestaande teksten. Ik gebruikte vaak werk van Louise Labé, Shakespeare en Toon Tellegen, afhankelijk van mijn goesting op dat moment.

Ik begon met onderkast te leren schrijven, daarna oefende ik hoofdletters, en uiteindelijk werkte ik aan cursief schrift.

Kalligrafie was niet altijd eenvoudig. Ik botste vaak op dezelfde obstakels en maakte herhaaldelijk dezelfde fouten, wat soms behoorlijk frustrerend was. Toch was het een heel leerrijke oefening. Ik heb hierdoor onder andere ook een grotere waardering gekregen voor onderkastletters.

De bedoeling van deze oefeningen was vooral om inzicht te krijgen in:

• het verloop van de letterdikte

• de verhouding tussen letters

• het vormen van een evenwichtige lettereenheid

• spatiëring

  
  

De grootste frustratie kwam telkens wanneer het me, ondanks alle concentratie, niet lukte een mooie letter neer te zetten. Vaak maakte ik precies dezelfde fout als in het woord daarvoor.

Toen we voelden dat er voldoende regelmaat was ontstaan, begon ik aan het ontwerpen van een alfabet.

Daar vertel ik meer over in een latere post.